ලෝහිච්චය, මහණ තෙමේ කෙසේ නම් ස්මෘතිසම්ප්‍රජානනයෙන් (සිහි නුවණින්) සමන්විත වේ ද යත්: ලෝහිච්චය, මෙ සස්නෙහි මහණ තෙමේ ඉදිරියට යෑමෙහි ද පෙරළා ඊමෙහි ද මනා නුවණින් දැන ම (එය) කරනුයේ වෙයි. ඉදිරි බැලීමෙහි, අනුදික් බැලීමෙහි (වට පිට බැලීමෙහි) මනා නුවණින් දැන ම (එය) කරනුයේ වෙයි. අත් පා ආදිය හැකිළීමේහි, දිගු කිරීමෙහි නුවණින් දැන ම (එය) කරනුයේ වෙයි. සඟළසිවුර ද පාත්‍රය ද සෙසු සිවුරු ද දැරීමෙහි නුවණින් දැන ම කරන්නේ වෙයි. ආහාර ගැන්මෙහි ...
[අනඳතෙරහු:] “මාණවය, මහණ තෙමේ කෙසේ තම ඉඳුරන්හි වැසූ දොර ඇත්තේ වේ ද යත්: මාණවය, මේ සස්නෙහි මහණ තෙමේ ඇසින් රූපයක් දැක ශුභාදිවශයෙන් එහි ලකුණු නො ගන්නේ වේ. ශුභාදිවශයෙන් අත්පා ආදී අවයවයන්ගේ ආකාර සිතට නො ගන්නේ වේ. යම් කරුණෙකින් චක්‍ෂුරින්ද්‍රිය වසා නොගෙන වසන්නහුගේ චිත්තසන්තානය විෂම ලෝභ දොම්නස් ආදි ලාමක අකුශල ස්වභාවයෝ ලුහුබඳනාහු ද ඒ චක්‍ෂුරින්ද්‍රියයාගේ සංවරය පිණිස හේ පිළිපදි. චක්‍ෂුරින්ද්‍රියය රකී ...
එකල මහමුගලන් මහතෙරණුවෝ අභ්‍යාවකාශයෙහි සක්මන් කෙරෙති. එවිට පවිටු මාරයා මහමුගලන් මහතෙරණුවන්ගේ කුක්‍ෂිගත ව පක්‍වාශයට පිවිසියේය … පවිට, පෙර වූවිරී දැයක් කියමි: මම දුසී නම් මර විමී. මාගේ බින් කාළී නම. තෝ ඇයගේ පුත් වූයෙහි. තෝ (එකල) මාගේ බෑනෙහි. පවිට, එකල අර්හත් සම්‍යක්සම්බුද්ධ කකුසන්‍ධ තථාගතයන් වහන්සේ ලොව පහළ වූහ ... අර්හත් සම්‍යක් සම්බුද්ධ කකුසඳ තථාගතයන් වහන්සේ නාගාපලොකනය කොට (ඇතකු සෙයින් මුළුකය පෙරළා බැලුම්ලා) බැලූසේක: “මේ දුසීමර පමණ නො දත්හයි ...
බ්‍රහ්මය, මම පෘථිවිය පෘථිවි භාවයෙන් දැන පෘථිවි පිලිබඳ පෘථිවි ස්වභාවයෙන් අනනුභූත (පෘථිවි භාවයට නොපත් යම්) නිර්‍වාණයෙක් ඇද්ද, ඒ නිවන ප්‍රත්‍යක්‍ෂ කොට පෘථිවිය (තෘෂ්ණාදීන්) නොගත්මි. පෘථිවියෙහි ලා නො ගත්මි. පෘථිවිභාවයෙන් නොගත්මි. “පෘථිවිය මා අයත් යැයි නොගත්මි. (මෙසේ) පෘථිවිය ආස්වාද විසින් නොගත්මි”. බ්‍රහ්මය,මෙසෙයිනුදු දැනීමෙන් මම තට සමසමයෙම් නො වෙමි. පහත්සේ කොයින් වේද, වැළිදු මම තට වැඩිසිටියෙමි. බ්‍රහ්මය, මම අප් ... තේජස් ... වායු ... භූත ... දෙවි ... මර ... බඹ ... ආභස්සර ... නොගත්මි ...
එක්බිති භගවත්හු මහණුන් ඇමැතුසේක. මහණෙනි, සිහිකට යුතු, (සබ්‍ර‍ම්සරුන්ට) ප්‍රිය කරන, ගරු කරන මේ දහම්හු සදෙනෙක් සඞ්ග්‍රහ පිණිස අවිවාද පිණිස සමග්‍රහාව පිණිස එකීභාව පිණිස වැටෙති. කවර සදෙනෙක යත්: මහණෙනි, මෙසස්නෙහි මහණක්හට සබ්‍ර‍ම්සරුන් කෙරෙහි හමුයෙහිදු නොහමුයෙහිදු මෙත්සිතින් කළයුතු කායකර්‍ම එළඹසිටියේ වේ ද, සීකළ යුතු ප්‍රිය කරන ගරු කරන මේ දහම ද සඞ්ග්‍රහ පිණිස අවිවාද පිණිස සමග්‍රහාව පිණිස එකීභාව පිණිස වැටෙන්නේ ය ... මෙත්සිතින් කළයුතු වාක්කර්‍ම එළඹ සිටියේ වේ ද ... මෙත්සිතින් කළයුතු මනඃකර්‍ම ...